Μια γεύση από Ροδόπη

Σάββατο 29 Απριλίου 2023: Ημέρα πρώτη

Πριν καλά καλά ξημερώσει μία ομάδα 40  πεζοπόρων ξεκινά για μια εμπειρία διαφορετική,  στα βουνά της Ξάνθης και της  Ροδόπης.

Κατά το μεσημέρι φτάνουμε  στον ποταμό Νέστο για την πρώτη διαδρομή. Το πέτρινο μονοπάτι, σμιλευμένο στον βράχο, ακολουθεί το ταξίδι του νερού. Η θέα από ψηλά, μαγευτική. Πυκνή βλάστηση αγκαλιάζει τις όχθες του ποταμού με τα νέα φύλλα να γεμίζουν χρώμα πράσινο φωτεινό τον καμβά του φυσικού σκηνικού. Η προστατευόμενη, άγρια ορχιδέα, σε σχήμα μέλισσας, που είχαμε την τύχη να συναντήσουμε, κάνει τη διαδρομή ακόμη πιο μοναδική. Τα τούνελ και οι παλαιές, σιδηροδρομικές γραμμές ακολουθούν κι αυτές το ποτάμι. Κατεβαίνουμε ως τις όχθες του. Μέσα στα δέντρα, στους ήχους των πουλιών και με τις προσχώσεις του ποταμού να θυμίζουν αμμουδερές παραλίες.

Μετά την αποκάλυψη του Νέστου, επόμενος προορισμός, το καταφύγιο στον Λειβαδίτη, το σπίτι μας για τις επόμενες μέρες. Οι φιλόξενοι άνθρωποι του καταφυγίου μας περιμένουν με το τραπέζι έτοιμο και έναν χώρο ζεστό και ιδιαίτερα φιλικό. Το εξαιρετικό φαγητό συνοδεύει όλες τις στιγμές της χαλάρωσης, τις συζητήσεις, την κοινωνικότητά μας.

Μέρα δεύτερη: Έτοιμοι να ζήσουμε τις διαδρομές.

Πρώτος κοινός στόχος, οι καταρράκτες του Λειβαδίτη. Δάσος οξιάς και συμύδας, σκεπάζει χιλιόμετρα από πεντακάθαρα νερά, μικρούς καταρράκτες έως τον μεγαλύτερο, ύψους 60 μέτρων. Η φύση ζωγραφίζει ένα περιβάλλον ειδυλλιακό. Πεζοπορώντας γινόμαστε ένα μ’ αυτό το τοπίο.

Στη συνέχεια, κατευθυνόμαστε προς το δασικό χωριό Ερύμανθου και παίρνουμε το μονοπάτι για την κορυφή Χαϊντού. Μια δεύτερη ομάδα ακολουθεί μια εναλλακτική, μικρότερη διαδρομή. Η θερμοκρασία, καλή αλλά ο καιρός, λίγο, μας δείχνει τα “δόντια του”. Κι ανεβαίνουμε, ανεβαίνουμε, με ένα μαλακό, καφεπορτοκαλένιο χαλί από τα υγρά φύλλα της οξιάς, κάτω από τα βήματά μας. Προχωράμε ακόμη και με βροχή, κατάλληλα  εξοπλισμένοι. Ο καιρός  έχει αλλάξει. Η ομίχλη  κάνει την ατμόσφαιρα του βουνού ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Και οι οξιές με τα γυμνά κλαδιά, αργεί η άνοιξη εκεί, στέκουν, συνεχώς, πλάι στο μονοπάτι. Η μέρα κλείνει ομαλά με τον καθένα μας να έχει διανύσει τη διαδρομή που του ταιριάζει.

Μέρα τρίτη: Δύο ομάδες, δυο διαδρομές

Δυο κορυφές (Γυφτόκαστρο και Χαϊντού) είναι οι στόχοι μας. Ο ήλιος εναλλάσσεται με τα σύννεφα και σχεδιάζει εικόνες με άλλα φώτα και σκιές στο δάσος του βουνού. Στην κορυφή της μεγάλης διαδρομής, ένα ξεχασμένο, ξύλινο σπιτάκι φιλοξενεί την ομάδα μέχρι να περάσει η μπόρα. Οξιές, βρεγμένα φύλλα, νερά, ανοιχτωσιές, πλαισιώνουν όλες τις ώρες μας.

Το βράδυ, αφηγήσεις, από την ημέρα, στο πλούσιο τραπέζι και μια απρόβλεπτη μουσική βραδιά επισφραγίζουν το τέλος των πεζοποριών.

Μέρα τέταρτη: Το ταξίδι της επιστροφής ξεκινά.

Τα πρόσωπα  είναι γεμάτα  από αυτή την εμπειρία. Τελευταία στάση, τα Λουτρά Πόζαρ. Το ζεστό, ιαματικό νερό και το καλό φαγητό, εξανεμίζουν την κούραση.  Σιγα σιγά, η νύχτα πέφτει για τα καλά. Το καράβι πλησιάζει, πίσω, στο νησί. Έφτασε η ώρα μιας “καληνύχτας” και της επιστροφής στην καθημερινότητα.  Η “καληνύχτα” αυτή έχει κάτι από το μοίρασμα της κοινής εμπειρίας. Κάτι από ένα κρυφό ” εις το επανιδείν”.

Η Ελλάδα και οι ομορφιές της είναι εδώ. Εντός και εκτός του νησιού. Με τον Πεζοπορικό, Ορειβατικό Σύλλογο Κέρκυρας να αγκαλιάζει παλιά και καινούργια μέλη. Με μεράκι, οργάνωση, αγάπη και σεβασμό για τη φύση και τους ανθρώπους του.

Κείμενο: Βίκυ Γκανάτσιου

Συντελεστές φωτογραφιών: Αφροδίτη Τουμαζάτου, Κώστας Βασιλάς, Σοφία Μπάκολη, Αλίκη Τσιμπουλή, Έλενα Παπαδοπούλου, Ρωμανός Καλαματιανός